از تغییرگرایی به تقدیرگرایی

• در این روزهای سخت و سنگین، در شبکه‌های اجتماعی پیام‌های مختلفی درباره سال ۱۳۹۸ منتشر می‌شود. در این پیام‌ها همه بلایای طبیعی، فجایع، مصیبت‌های ناشی از خطاهای انسانی و حیوانی! یک به یک، و با آرامش و تواضع برشمرده می‌شوند و در نهایت سوال می‌شود که مصیبت بعدی‌مان چیست ای پروردگار عالم؟
• برخی از این پیام‌ها از سهم معینی از مصیبت‌ها می گویند که پروردگار به طور ثابت و روزانه به ایرانیان اختصاص می‌دهد. وفور و فراوانی این پیام‌ها محدود و مختصِ شبکه‌های اجتماعی نیست. 
• مهمترین ویژگی «تقدیرگرایی» (fatalism)، داشتن این احساس است که من قدرت تغییر مسیر حوادثی را که رخ خواهند داد ندارم. به بیان دیگر، احساس بی قدرتی، عجزاحساس بی قدرتی، عجز و ناتوانی در مرکز تقدیرگرایی قرار دارد و ناتوانی در مرکز تقدیرگرایی قرار دارد. در اینجا فرد می پذیرد که هر آنچه می آید از پیش مقدّر شده و در واقع، گریز ناپذیر تفسیر می شود.
• باید توجه داشت که ایستگاه پیشین این نوع تقدیرگرایی، تغییرگرایی بوده است و شاید همین امر عامل تمایز آن از تقدیرگرایی در برداشتی سنتی و مرسوم باشد. این نوع تقدیرگرایی از پیامدهای یک جامعه خسته از تغییرگرایی و حاصل یک جامعه عاری از دستاورد است.
• کرونا، گویی تیر خلاصی بر حوادث، رخدادها و اتفاقات تلخ سال ۹۸ بود تا بخش هایی از جامعه را بیش از پیش به سوی تقدیرگرایی سوق دهد. در پایان آیا می توان این پرسش را طرح کرد که بخش‌هایی از گروه‌های اجتماعی که این روزها علیرغم شیوع کرونا به شمال می روند گرفتار همین نوع تقدیرگرایی اند و معتقدند که در این کشور اگر کرونا هم نباشد قطعا مصیبتی دیگر خواهد بود! 

متن کامل را در سایت اصلی بخوانید