خشونت زیر سایه کرونا

تا وقتی‌که هر سال خط فقر در کشور ما بالاتر می‌رود و شهروندان بیشتری زیر این خطر قرار می‌گیرند و دولت هم توانایی بهبود وضعیت را ندارد یا تا وقتی‌که صداوسیمای ما به‌عنوان بزرگترین تریبون رسانه‌ای کشور علاقه‌ای به  آموزش مهارت‌های زندگی در مواقع بروز بحران‌های مختلف ندارد، نه‌تنها افزایش آمار خودکشی و قتل و جنایت چیز عجیبی نیست که حتی در صورت وقوع موج دوم و سوم کرونا یا هر بحران مشابهی باید منتظر چالش‌هایی جدی برای جامعه بود. نتیجه این بی‌برنامگی و بی‌تدبیری مدیران ارشد کشور هم این می‌شود که به جای یکی، دو مورد خودکشی در هفته، باید هر روز منتظر اخبار جدیدی از قتل‌های خانوادگی باشیم.
محمدرضا ایمانی، روانشناس
در شرایط کنونی با اپیدمی جدی بیماری کرونا در جهان مواجهیم که تنها به کشور ما محدود نیست. در چنین شرایطی می‌توانیم به اصل مهمی در روانشناسی رجوع کنیم به نام «اصل پذیرش». وقتی یک واقعه را بپذیریم و بدانیم که با آن مواجهیم، می‌توانیم در زندگی دست به انتخاب‌های مختلفی بزنیم. وقتی بپذیریم که یک بیماری با سختی‌ها و هزینه‌های فراوانی به ما تحمیل شده، دو راهکار را می‌توانیم پیش بگیریم. یکی اینکه با موضوع کنار بیاییم و متوسل ‌شویم به پروتکل‌های بهداشتی و درمانی و در عین حال سبک زندگی و تعاملاتمان را آگاهانه با همین مسئله سازگار ‌کنیم. رویکرد دیگر این است که این مسئله را نپذیریمگر این واقعیت را بپذیریم، حتما شمار قربانیانمان کمتر شده و فشارهای عصبی و روحی-روانی از دوشمان برداشته می‌شود. در مسئله انتخاب، ما با این موضوع مواجهیم که میان گزینه‌های مختلف، چطور بهترین گزینه را برمی‌گزینیم. ما می‌توانیم انتخاب کنیم که در خانواده و در روابط زناشویی و همچنین روابط میان فرزندان و والدین تندخو و عصبانی بوده یا آرام و پذیرا باشیم. می‌توانیم کاری کنیم که اعضای خانواده کمتر در معرض شنیدن اخبار منفی و ناگوار قرار بگیرند. می‌توانیم کنترل کنیم که چه موضوعات و خبرهایی در خانه‌ ما منعکس شود. اگر افراد این سبک از زندگی را بپذیرند، طبیعتا استقامت آنها بیشتر می‌شود. اگر آرامش درون خانواده از میان برود، سلامت روحی و جسمی فرد مختل شده و همین موضوع زمینه‌ساز بروز خشونت خواهد بود؛ این‌ها یک زنجیره به‌هم‌پیوسته است؛ اگر کسی حال خوشی نداشته باشد، این حال خوش روی کار، ارتباطات و سایر مناسباتش هم تاثیرگذار است.