گسترش آسیب‌های اجتماعی به دنبال آموزش‌های مجازی

معتقد هستم بار آموزشی کشور نباید روی آموزش‌های مجازی، شبکه‌های ارتباط جمعی و شبکه‌هایی مانند شاد متمرکز باشد چرا که حداقل ۳۰ درصد خانواده ها به وسایل ارتباطی الکترونیکی دسترسی ندارند و یا ممکن است در این شرایط اقتصادی در ادامه دسترسی اشان محدودی شود به این ترتیب دانش آموزان زیادی از تحصیل باز می مانند.در حال حاضر روش‌های آموزشی غیر حضوری بسیار خوبی در سراسر دنیا برای استفاده دانش آموزان مناطق محروم و شهرهای برخورداری که به دلیل حاشیه‌نشینی و وضعیت مالی نابسامان برای تحصیل با مشکلاتی روبه رو هستند در حال اجراست که می‌تواند در کشور ما نیز به کار گرفته شود. در حال حاضر با افزایش خط فقر حدود یک سوم دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان به هیچیک از ابزارهای الکترونیک دسترسی ندارند و بسیاری از این تعداد از دانش‌آموزان از روش های آموزشی که در میانه کرونا تعریف شد باز مانند و به اجبار ترک تحصیل کردند.در حال حاضر به سبب مشکلات معیشتی خانواده ها و عدم برخورداری دانش‌آموزان از وسایل ارتباطی الکترونیکی برای بهره‌مندی آنها از تحصیل زنگ خطر سلامت روانی جامعه به صدا در آمده است و حتی در آینده ممکن است آسیب‌های اجتماعی افزایش یابد.
با مجازی بودن شیوه های آموزشی در دوران کرونا شاهد افزایش آسیب‌های اجتماعی بوده ایم با مجازی بودن مدارس بخش زیادی از دانش آموزان مجبور به خانه نشینی شدند و متاسفانه تحت خشونت‌های خانگی قرار گرفتند و یا بسیاری از آنها برای پر کردن اوقات خود روانه خیابان‌ها شدند و به این ترتیب در آمار کودکان کار جای گرفتند. ما نباید آموزش مجازی و غیر حضوری مدارس را به شبکه شاد و یا سایر شبکه‌های اجتماعی موکول کنیم چراکه بسیاری از خانواده‌ها در تنگنای معیشتی هستند و دانش‌آموزان از تحصیل باز می مانند از طرفی هم باید از روش های آموزش غیر حضوری متنوعی استفاده کرد که بار مالی برای خانواده ها و دانش آموزان به دنبال نداشته باشد در غیر این صورت باید منتظر موج گسترده ای از آسیب های اجتماعی باشیم.