شادی‌های پُرفایده بعد از پیروزی های ملی

دکتر امیر محمدیان‌خراسانی (جامعه‌شناس)
۲۱ مهر ۱۴۰۰ | ۱۴:۵۱ کد : ۳۶۸۰۹ دیدگاه
شور و نشاط اجتماعی حاصل از درخشش ورزشکاران ایرانی در مسابقات بین‌المللی موقتی است اما کارکردهای جامعه‌شناختی نامحسوسی دارد
شادی‌های پُرفایده بعد از پیروزی های ملی

نگامی که حس تعلق در میان گروهی، جماعتی یا ملتی شکل بگیرد، شکل‌گیری احساس همبستگی و «ما شدن» راحت‌تر ایجاد می‌شود. حس تعلق یعنی من از شما هستم و شما از من بنابراین موفقیت شما موفقیت من است و برعکس. این احساس تعلق و همبستگی پیوندهای بین فرد و جامعه مثلا مردم و وطن‌شان را تقویت می‌کند. همچنین باعث شکل‌گیری نوعی هویت جمعی می‌شود. شخص هویتش را از وطن و هموطنانش می‌گیرد و به آن‌ها هم در شکل‌گیری هویت‌شان کمک می‌رساند. این نوعی تاثیر متقابل است که به بهترین شکل خود را در ورزش در سطح بین‌المللی و رقابت میان کشورها نشان می‌دهد. افتخارآفرینی کشتی‌گیران کشورمان در مسابقات جهانی، پیروزی های پیاپی تیم‌ملی فوتبال کشورمان و... باعث خوشحالی همه ما شده است. تصاویر شادی و حضور مردم در شهرهای مختلف جلوی در منزل کشتی‌گیران کشورمان در شبکه‌های اجتماعی را حتما دیده‌اید که نمونه عینی از تاثیر موفقیت‌های ورزشی یک کشور بر نشاط اجتماعی مردم  آن است. در ادامه نکاتی در همین باره مطرح خواهد شد.
 
  موفقیت‌های ورزشکاران تیم‌ملی، پلی برای ما شدن
هرچه احساس تعلق به گروه بزرگ تری ایجاد شود، حس ما شدن بیشتر شکل می‌گیرد و پایدارتر است. بنابراین در ورزش، این کشور و ملت است که ما بدان حس تعلق داریم  و غرور ملی ما از آن پدید می‌آید. ورزش می‌تواند مرزهای سیاسی، فرهنگی و اقتصادی میان انسان‌های ساکن در کره‌زمین و به ویژه در یک سرزمین را حداقل به صورت موقت از بین ببرد و فارغ از تفاوت و اختلاف درعقاید، باورها و دیدگاه‌ها آن‌ها را از طریق هویت‌جمعی مشترک که برآمده از دارایی مشترک یعنی وطن است، به هم متصل نگه دارد. ورزش، به خصوص در سطح ملی، در نظر بیشتر مردم غیرسیاسی تلقی می شود و متعلق به همه مردم آن کشور است و موفقیت در این عرصه باعث می‌شود آن را موفقیت «ما» تعبیر کنند و پلی بزنند میان خود و دیگرانی که در عرصه زندگی ممکن است، متفاوت از آنان بیندیشند و زندگی کنند.
   شادی در سطح عمومی
نشاط برآمده از موفقیت ورزشی در سطح ملی برای هموطنان و ورزشکاران، نوعی لذت روحی-روانی است که ریشه‌های اجتماعی-فرهنگی دارد. وقتی ما خود را به گروهی منتسب می‌کنیم و خود را با گروه تعریف می‌کنیم، هویت فردی‌مان را به طور موقت نادیده می‌گیریم و به نوعی در جمع حل می‌شویم. این نشاط چون در میان تعداد کثیری از مردم پدیدار می‌شود، به شادی در سطح عمومی تبدیل می شود. هرچه شخصی خود را نزدیک‌تر به قهرمانان ورزشی بداند، احساس غرور و شعف در او قوی‌تر است، مثلا در حالت کلی هم محله‌ای‌های قهرمانان ورزشی یا هم شهری‌های آنان نسبت به دیگر هموطنان عواطف بیشتری از خود بروز می‌دهند.
   کارکردهای نامحسوس این نشاط موقتی
اگرچه این احساس شور و نشاط موقتی است و معمولا طی سه یا چهار روز اثر محسوس آن از بین می‌رود اما دارای کارکردهای نامحسوس دیگری هم هست. حس موفقیت برآمده از ورزش در سطح ملی، نوعی حس برابری در میان مردم یک کشور ایجاد می کند تا تفاوت ها  را به طور موقت از یاد ببرند و به یکدیگر بپیوندند و نیز نوعی اعلام همبستگی مجدد با میهن و یادآوری دوباره این واقعیت است که ما همه در مقام شهروندان یک سرزمین برابریم.
   انرژی‌های منفی که تخلیه می‌شوند
بنابراین موفقیت‌های ورزش در سطح ملی تولید نوعی نشاط عمومی برای همگان می‌کند و نوعی ارتباط عاطفی میان وطن و شهروندان را دوباره شکل می‌دهد که فارغ از مرزبندی‌های سیاسی یا اجتماعی است و تعلق به خاک و سرزمین را می‌رساند و سبب می‌شود مجاری تخلیه انرژی‌های منفی روحی-روانی و عاطفی برای مدت زمانی فعال شوند.


نظر شما :