هدید بزرگ آسیب‌های اجتماعی بر سلامت خانواده‌های ایرانی

بدون شک یکی از مهم‌ترین نهادهای اجتماعی در هر جامعه خانواده است، ثبات و سلامت خانواده تاثیر چشمگیری در سلامت جامعه دارد. خانواده‌های با نشاط، نشاط را به جامعه هم تزریق خواهند کرد. بی‌دلیل نیست که در مبانی دینی و بخش‌های مهمی از سیاستگذاری‌های کشورهای مختلف از جمله ایران به موضوع انسجام خانواده تاکید شده است.
تأمل بر اصل دهم و بیست و یکم قانون اساسی و حتی اصل بیست و نهم در حوزه رفاه و تامین اجتماعی (هم برای خانواده و هم بازنشستگان) و سیاست‌های کلی خانواده، جمعیت و .... خود گویای اهمیت این موضوع است این درحالیست که با وجود همه این تأکیدها و اهمیت خانواده اگر نگاهی به وضعیت برخی از شاخص‌ها در کشور داشته باشیم باید بپذیریم که حال خانواده آن گونه که شایسته جامعه ماست، خوب نیست.
افزایش آمار طلاق، وجود خشونت‌های خانگی اعم از همسرآزاری، کودک آزاری، سالمندآزاری، خیانت، قتل و ... گویای بخشی از وضعیت داخل خانواده است. همچنین دعاوی و جرایم خانوادگی مرتبط از قبیل عسر و حرج، الزام به تمکین، ترک انفاق و یا دعاوی مربوط به ازدواج و طلاق و ... نیز همین موضوع را تایید می‌کند.
معتقدم  هنوز خانواده در ایران از قوام برخوردار است و شاهد بی ثباتی مطلق خانواده نیستیم، اما اگر منصانه نگاه کنیم این روزها حال خانواده، آنگونه که باید باشد، نیست. حتی روابط درون خانواده‌ها هم تحت تاثیر فضای مجازی و رسانه‌ها، نگرانی‌های اقتصادی و معیشتی و مواد مخدر، روانگردان‌ها، جرایم و آسیب‌های اجتماعی و ... قرار گرفته است. همین نشانه‌ها کافی است تا تمهیدات و سیاست‌های مناسب مد نظرقرار گیرد.
بازنشستگان سرمایه‌های گرانبهای هر جامعه هستند و دولت‌ها در جوامع مختلف تلاش می‌کنند این دوران برای این افراد دوران طلایی باشد، به طوریکه بهترین استفاده را از این دوران ببرند ولی واقعیت این است که برای بسیاری از بازنشستگان کشورمان این دوران طلایی نیست. مشکلات متعدد اقتصادی، بهداشتی و درمانی، فقدان حمایت های اجتماعی و روانی لازم، ناکافی بودن مستمری‌های بازنشستگی متناسب با نیاز این افراد و شرایط نامناسب اقتصادی کشور، تنهایی این افراد، مشکلات تغذیه‌ای، ضعف مهارت‌های مراقبت از این افراد، بیماری‌های پرهزینه، ضعف در تکریم از این افراد در دوران بازنشستگی حتی در سازمان‌ و محل کار قبلی خود برخی از مشکلات این است.
وی عدم برخورداری از تامین اجتماعی فراگیر و جامع و کافی و عدم افزایش عادلانه مستمری بازنشستگان را چالش جدی این افراد است. این مشکلات نیازمند اتخاذ تدابیر مناسب، جدی و قابل اجراست. هم سازمان‌های مرتبط و هم مجلس شورای اسلامی لازم است در این زمینه اهتمام جدی‌تری داشته باشند. تجمع این افراد برای دغدغه‌های ابتدایی در حوزه معیشت بعد از حداقل سی سال فعالیت، در شان بازنشستگان نیست ولی گویا چاره‌ای ندارند و فکر می‌کنند شاید از این طرق بتوانند صدایشان را به گوش مسولان برسانند. حرمت این افراد باید حفظ شود.