تبعات مخرب تجمل‌گرایی بر سلامت روان

یکی از مهمترین علل گرایش به تجملات، چشم و هم‌چشمی، حسادت و عدم شناخت از ماهیت وجودی و شخصیت حقیقی است. احساس ارزشمندی به استعداد و توانایی‌های فردی تعبیر می‌شود؛ گاه آدمی این ارزشمندی را به افکار و نقطه‌نظرات دیگران وابسته می‌داند، بنابر این اقدام به رفتارهای مورد تایید جامعه می‌کند؛ به عنوان مثال استفاده از اتومبیل گرانقیمت به منظور پذیرش و تأیید در جامعه و همچنین کسب اعتبار و احترام مورد توجه قرار می‌گیرد.رقابت‌طلبی و دستیابی به ارجحیت (در مقام مقایسه) نیز یکی دیگر از دلایل بروز حسادت و تجمل‌گرایی است. در واقع احساس لذت ناشی از برد و جلب توجه آدمی را به سمت چشم و همچشمی و تجمل‌گرایی سوق می‌دهد. این موفقیت منجر به رضایت درونی نیز نمی‌شود زیرا فقط با هدف جلب توجه انجام می‌پذیرد. فقدان خودشناسی نیز بر بروز حسادت و چشم و همچشمی اثرگذار است؛ آدمی با عدم شناخت ظرفیت‌های وجودی بر عناصر ظاهری تکیه می‌کند و این امر سبب گرایش به تجمل‌گرایی می‌شود.به عنوان مثال یک شخصیت علمی همچون پروفسور مجید سمیعی برای معرفی شخصیت خود نیازمند تظاهر و خودنمایی با استفاده از مصرف کالاهای لوکس و... نیست؛ زیرا براساس ظرفیت و توانمندی‌های درونی شناخته شده است.
گاه دستیابی به برخی اهداف و مقاصد اجتماعی و ... نیز با بهره‌گیری از حفظ عناصر ظاهری محقق می‌شود و بر این اساس سبب رواج ظاهرسازی، حسادت، چشم و همچشمی و تجمل‌گرایی و آمیختگی با فرهنگ کشور است. ناامیدی و افسردگی یکی از مهم‍ترین آثار و نتایج تجمل‌گرایی است؛ در حقیقت گرایش به تجمل‌گرایی با هدف پذیرش و کسب تأیید جامعه گاه محقق نمی‌شود و این امر موجب ناامیدی و افسردگی است.