انسان معاصر شاید هیچ‌وقت به‌اندازه ۹ماه گذشته، نزدیکی زندگی و مرگ را تجربه نکرده‌باشد. هر روز در گوشه‌وکنار دنیا ازجمله ایران، با خبر مرگ صدها و هزاران انسان در اثر ابتلا به کرونا مواجه می‌شویم. در این میان، یکی از آثار مهمی که این روزگار کرونایی بر جامعه انسانی داشته، تغییر دادن سبک زندگی آنها حتی در مواجهه با مرگ عزیزان‌شان بوده. آنچه انسان حتی در مصائبی مانند جنگ، سیل و زلزله هم تجربه نکرده‌بود، به دست یک ویروس نحس بر سرش آمد.
ادامه مطلب
این روزها گفته می‌شود که شیوع کرونا حتی امکان سوگواری تمام و کامل را از ما گرفته است؛ کرونا دست ما را از عزاداری برای عزیزانمان کوتاه کرده است؛ من دوست دارم برای آن عزیزم که از دست رفته، سوگواری کنم، دیگران بیایند و به من تسلی بدهند تا کمی از رنج‌هایم کاسته شود. توجه داشته باشید! مسئله کاسته‌شدن از غم‌های من است. انسانی که به دنبال یک سوگواری پر و پیمان است، اگر باور کند که سوگواری امری ناممکن است، اگر بپذیرد که دوست‌داشتن به معنای ارسطویی آن امری محال است، دیگر پذیرفتن وضعیت کنونی برایش آسان‌تر می‌شود، می‌تواند بپذیرد که مجلس عزایی برگزار نشود، برو و بیایی به مناسبت مرگ عزیزانش نباشد و... زیرا او می‌داند که اساساً سوگواری امری ناممکن است، حتی دوستی هم امری محال است.
ادامه مطلب
