دنیای امروز یک سازمان بزرگ ارتباطی است و هر شهروندی یک عضو خیلی خیلی کوچک آن بوده و با جریان ارتباطی به نحوی تعامل و ارتباط دارد. هر شخصی نقشی و تکلیفی داشته و توسط قاعده مندی ها یا دستورالعمل هایی به او اعلام می‌شود که در جریان این سازمان بزرگ پردازش شده و بر او واجب می شود. از این رو ضرورت است که تک تک ما بتوانیم دستخط آنها را بخوانیم. اما واقعاً چه کسانی خط ها را می نویسند و چه کسانی آنها را به ما ابلاغ می کنند و قرار است که آینده نقش ما چه شود و به کجا برسیم؟
حال دانشگاه به مثابه ی نهاد ساختاری و شامل مجموعه های انسانی با وظائف و دستور زبان عملی مورد تصور ما است که در بند شر و اهریمن، در بند کرونا که به عنوان یک اپیدمی جهانگیر بر آن غلبه کرده است، چه مصادف با داستان حضرت یونس و چه برابر داستان حضرت ابراهیم، درسی از انبیا برای خویش کاری دانشجویان، دانشمندان و مدیرانی است که مسئولیت تنظیم ساختارهای اداری دانشگاه را بر عهده دارند، درسی که بتوانند در برابر شر از انفعال در آمده و به عنوان یک کردار اخلاقی در میان خیر و شر احساس مسئولیت و رسالت تاریخی بکنند. آن چه که بیش از همه بر عهده ی جریان نقادی و جنبش دانشجویی در قلب دانشگاه است.
