عمدتاً افراد از هزینه فرصت ازدسترفته بی‌تفاوت یا غافل هستند، واقعیت این است که انسان نسبت به سایر موجودات ویژگی تفکر و توانایی پیش‌بینی آینده و برنامه‌ریزی برای رسیدن به اهدافشان و خلاقیت را دارند، برنامه‌ریزی برای آینده مستلزم تصمیم‌گیری بین انتخاب گزینه‌های مختلف است و این انتخاب ممکن است منجر به خوشحالی شود.
اگر علم همراه با تزکیه و صفای نفس نباشد، می‌تواند خطرناک و آسیب‌زا باشد و می‌تواند به عنوان ابزاری قوی در دست مجرمان مورد استفاده قرار گیرد و علم بدون تزکیه بیش از منفعت، زیان خواهد رساند.
نشست علمی «نظام سلامت و مواجهه با بیماری‌های همه‌گیر کرونا» به عنوان یکی از سلسله نشست‌های «کرونا و زندگی مؤمنانه» به‌صورت مجازی و به همت پردیس فارابی دانشگاه تهران و جهاد دانشگاهی واحد استان قم برگزار شد.
تحلیل چرایی وچگونگی اسلام هراسی در هر کدام از دوران مذکور وشناخت روش‌ها وابزارهای آن هرکدام به تنهایی مجال مختص به خود را مطلبد ولی به طورکلی باید دانست که توهین به پیامبر اسلام وسایر مقدسات اسلامی، قرآن سوزی ، حمله به مساجد، توهین و تحقیر مسلمانان، ارایه چهره‌ی کاملا منفی در رسانه‌ها به منظور ایجاد حس منفی از اسلام در افکار عمومی و...به عنوان مصادیق اسلام‌هراسی در جهت مدیریت موج معناگرایی و معنویت‌خواهی درغرب است که توسط صاحبان زروزور در دنیای غرب به صورت مستمر وهدفمند درحال اجراست.
پیشتر موضوع امید بیشتر در رشته روانشناسی مطرح بود اما به مرور در دهه‌های اخیر تبدیل به یکی از موضوعات مهم رشته مردم‌شناسی شد که دلیل آن هم ارتباط مردم‌شناسی با جنبه‌ها و ابعادی از زندگی است که در ارتباط با موضوع امید هستند و می‌توانند آن را تقویت یا تضعیف نمایند.امید فردی به مسائلی چون سلامت رفاه و شادی باز می‌گردد و توانایی فرد برای رسیدن به اهدافی است که برای زندگی خود تعیین کرده و انگیزه و تمایل رسیدن به این اهداف را تقویت می‌کند.
مسئلۀ انفعال، انحطاط، بی‌تفاوتی و مشتقاتش مفهومیش جزو پر تکرارترین مفاهیم در فهم روانشناسی اجتماعی ایرانیان هستند. این مفاهیم و صفات دربارۀ ایرانیان آنقدر تکرار شده‌اند که به بدیهی‌ترین مفاهیم برای فهم وضعیت روانی-اجتماعی بدل گشته‌اند.
کرونا دیرزمانی در عنوان اخبار نخواهد ماند. جهان انسانی تجربه‌هایی بس دردناک‌تر از کرونا را پشت سر گذاشته و فراموش کرده است. کرونا به احتمال بیشتر با ایمنی جمعی یا گله‌ای و به احتمال کمتر با واکسن، رام و کنترل خواهد شد مانند سارس، آنفولانزا یا زونا. بنابراین، جامعه‌ها پس و پیش از کرونا، احتمالا دگرگونی بنیادی نخواهند داشت. با این حال، در ایران امروز مانند هر جامعه دیگر می‌توان تغییرات خاصی ناشی از کرونا دید. از جمله، میان دانشگاهی که می‌بینیم با دانشگاه پیش از کرونا تفاوت‌هایی هست. آیا زمانی که کرونا رخت بربندد، هنوز این تفاوت‌ها وجود خواهند داشت؟ موضوع بحث، همین تفاوت‌ها و ژرفای دگرگونی است. اثر مسأله کرونا بر آینده دانشگاه در چه ابعادی و تا چه اندازه است؟ شاید در اینجا نتوان به همه ابعاد دگرگونی پرداخت اما به برخی از مهم‌ترین این موارد می‌توان اشاره نمود، مانند: مجازی‌شدن، کارکردهای پنهان، آداب حضور در کلاس و مسائل مالی.
دوستی یکی از مهم‌ترین مقوله‌های فلسفی- اخلاقی و سیاسی به‌شمار می‌آید. این مقوله در ساختارِ اندیشگانِ ابوحیان توحیدی شیرازی ، عنوانی عام برای استعدادِ ذاتی انسان جهت ارتباط و همبستگی است.
چنان که حسن عشایری، عصب‌شناس، گفته است، فاصله‌ی طبقاتی بسیار شدید حتی طبقه‌ی متوسط جامعه را در ایران به آستانه‌ی فقر کشانده است. کم‌توانی در مدیریت سریع مشکلات اجتماعی همچون فقر فزاینده و سقوط اقتصادی، اضطراب و استرس را در سطح اجتماعی تشدید کرده است و در حال حاضر، آسیب‌های روانی شکلی گروهی و اجتماعی یافته‌اند. همچنین، بررسی‌های جامعه‌شناسانه نشان داده‌اند بخش عمده‌ای از آسیب‌های اجتماعی، با معیشت و اقتصاد خانواده در ارتباط هستند. مسلما هر چه مشکلات اقتصادی بیشتر گریبانگیر کشور باشد، این تنش‌ها به دیگر ساختارهای اجتماعی جامعه به‌ویژه خانواده –همچون سلول کوچک اجتماعی- بیشتر سرایت می‌کنند. ایران، در چند سال اخیر، به شدت دچار مشکلات اقتصادی و آسیب‌های ناشی از کاهش ارزش پول ملی بوده است، حالا شیوع ویروس کرونا، اقتصاد کل جهان و از جمله ایران را تحت شعاع قرار داده است. از این مرحله به بعد نقش و وظایف دولت‌ها و سازمان‌ها و نهادهای حمایتگر است که به گذر از این بحران کمک کنند. حمایت، از طریق ایجاد حس همبستگی، افراد را به جامعه پیوند می‌زند. اگر چنین پیوندی پدید نیاید، نمی‌توان از افتادن افراد به دام آسیب‌های مختلف پیشگیری کرد.
این روزها گفته می‌شود که شیوع کرونا حتی امکان سوگواری تمام و کامل را از ما گرفته است؛ کرونا دست ما را از عزاداری برای عزیزانمان کوتاه کرده است؛ من دوست دارم برای آن عزیزم که از دست رفته، سوگواری کنم، دیگران بیایند و به من تسلی بدهند تا کمی از رنج‌هایم کاسته شود. توجه داشته باشید! مسئله کاسته‌شدن از غم‌های من است.
انسانی که به دنبال یک سوگواری پر و پیمان است، اگر باور کند که سوگواری امری ناممکن است، اگر بپذیرد که دوست‌داشتن به معنای ارسطویی آن امری محال است، دیگر پذیرفتن وضعیت کنونی برایش آسان‌تر می‌شود، می‌تواند بپذیرد که مجلس عزایی برگزار نشود، برو و بیایی به مناسبت مرگ عزیزانش نباشد و... زیرا او می‌داند که اساساً سوگواری امری ناممکن است، حتی دوستی هم امری محال است.
